John Fitzgerald Kennedy büyük bir savaş düşünmüyordu fakat Amerika’nın savaş lortları Vietnam’ın kuzeyi-güneyi, Laos ve Kamboçya dâhil tarihi Hindiçin’in bütün topraklarını istiyordu. Bu sebepten dolayı, Kennedy’nin Dallas Texas’ta suikasta kurban gitmesinin ardından Lyndon B. Johnson, Amerika’nın yeni başkanı oldu. Johnson’nın; “bana başkanlığı verin size savaşı vadediyorum”, söyleminden sonra Amerika’nın derin devleti Kennedy’e suikast düzenlenmiş ve Johnson’ı başkan yapmıştı. Johnson ile birlikte Amerika, bütün gücüyle, Güney Vietnam’a askeri yığınaklar yapmaya, birçok bölgede askeri üstler kurmaya çalışırken, Ho chi minh ve Komünist Parti güney bölgesinde hücre çalışmaları yaparak uzun sürecek bir savaşın hazırlıklarına başlamıştır. Çünkü karşılarında müthiş ekonomisi ve silahları olan dünyanın en büyük ordusuna sahip bir ülke vardır.
Amerika, 170 bin Amerikan askeri dâhil, toplamda sayısı 700 bine varan bir orduyla saldırıya geçer ancak Van Tong’ da ağır darbe alır ve birçok taburunu da kaybeder. 1966 baharında yeniden toplanan Amerika ve Güney Vietnam birlikleri yeni bir saldırı planlar. Bu arada yeni desteklerle, Amerika birliklerinin sayısı 250 bini geçmiştir. Direniş kuvvetlerinin merkezini yok etmek amacıyla, Kuzey Nam Bo bölgesinde, Trung Phan deltasında, yüksek yaylalarda toplam beş bölgede, yirmi yedi taburla saldırıya geçerler. Oysa kurtuluş müfrezelerinin hiçbir tanesine zarar vermeyi başaramazlar. Beş bölgede de Amerikan birlikleri ve kukla hükümetin askerleri büyük kayıplar vermiştir. 40 bini Amerikan askeri ve uydu birlikleri olmak üzere toplam 110 bin kişi öldürülmüş veya yaralanmıştır. 1966- 67 kışı ve baharında direnişin güney orduları yeni stratejiler belirleyerek birçok bölgede harekete geçmiş, Tri Tihn’de yeni bir cephe açılmıştır. Güneydeki kukla hükümetin başarısızlıklarla ilgili hesap vermemesinden dolayı askerlerle diyalogları kesilmiş ve ordudan firarlar artmıştır. 1967 de Amerika, Junction City adını verdiği, 400 metrekareden küçük bir alana 45 bin kişi, uçak, tank, zırhlı birlikler ve havan topları ile gerçekleştirdiği harekâtta büyük bir yenilgi almıştı. Amerikalıların bul ve yok et operasyonu hezimete uğramıştı. Amerika’ya geri dönen sakat, yaralı ve ölü askerler sebebi ile Amerikan halkının, başkan Jonnson yönetimine karşı tepkileri gün geçtikçe artıyordu ancak hâlâ uçaklar, Vietnam’dan yaralı ve ölü askerleri Amerika’ya naklederken, Amerika’dan sağlıklı genç ve diri askerleri Vietnam’a, savaş alanlarına taşımaya da devam ediyordu.
Üniversitelerde 68 olayları patlak vermişti. Üniversiteler işgal ediliyor ve Vietnam Savaşı’na gidilmemesi yönünde propaganda yapılıyordu. Amerika başkanı ölü ve yaralı oranını çok düşük gösteriyor, bazen televizyonda Vietnam haritası önüne geçerek, hangi bölgelerde ne kadar ilerlediklerini gösteriyor, kazanmaya az kaldığını anlatıyordu. Savunma bakanı Robert McNamara televizyonlara çıkıp sürekli yalan söyleyerek halkı kandırıyor, gizlice başka ülkelerden paralı askerler topluyordu. Tayland’dan, 7. Filo tarafından gerçekleştirilen saldırılarda, Kuzey Vietnam’ın okulları, hastaneleri, barajları, sanayi alanları, haberleşme merkezleri, pazar yerleri ve kasabaları güçlü bombardıman uçaklarla, B 52’lerle vurulurken; Güney Vietnam’da Komünist Parti direniş kuvvetleri büyük bir saldırıya geçmiş, Amerika ve kuklalarının olduğu her yerde vur-kaç taktikleri uygulayarak, düşmanın savunma durumuna geçmesi sağlanmıştı. Amerika Birleşik Devletleri kuzeyde yaptığı saldırılarda 2300 adet uçak kaybetti ve binlerce Amerikan pilotu öldürüldü ya da tutsak alındı. Amerika yönetimi bunu hazmedemedi. Yeni saldırılar için 500 bini Amerikalı 1 milyon asker, 1300 tane modern avcı uçağı, toplam 4 bini bulan hava saldırı aracı ve 17 uçak gemisini seferber ettiler. Bir tek nükleer silah kullanılmamıştı. Bu harcamalar, Amerikan halkına 30 milyar dolarlık bir yük getirmişti. Özellikle Çin, Kore, Hindiçin ve Küba’daki başarısızlıklarından dolayı Amerika emperyalist kampı güç dengesinde zayıf olduklarının farkına varıyorlardı; oysa dünyada ki devrimci blok gün geçtikçe büyüyor ve güçleniyordu.
Amerikan ordusu Güney Vietnam’da dört bölgede konuşlanmıştı ancak bu durum onlar için stratejik değildi, etraflarını görmek zorundalardı. Böylelikle, sayıları ne kadar çok olursa olsun, 400 kilometrekare alanı savunabilmek için küçük birliklere ayrılmak zorunda kaldılar. Askerlerini Güney Vietnamlılardan ayırarak daha zayıf bir savunma alanı oluşturdular. Askerlerinin yüzde yetmişi bulundukları alanı savunmakla görevliydi ve sadece bir bölgeyi korumak için 200 bin asker gerekiyordu. Amerikan emperyalizmi Da Nang hava üssünü korumak için bir tümeni seferber etmiş, bunun için askerlerini 25 kilometre alana yaymıştır. Vietnam’a gelen askerlerin 500 bininin sadece 70 bini savaşa katılmıştır. Bu sebepten sayıları çok kalabalık olsa da vurucu güçten yoksun ve dağınıktırlar.
Amerika’da yeni seçimler yapılmış Richard Nixon başkan seçilmiştir. Başkanlık seçimlerinde barış vaat eden Nixon, Vietnam’daki savaşı bitireceğini söylemiştir. Fakat koltuğa oturur oturmaz Vietnam Savaşı’na daha fazla asker, daha fazla silah ve mühimmat göndermiştir.
Bu esnada dünya gençliği ise Çin devrimini, Vietnam devrimini ve Küba devrimini konuşuyordu. Birçok ülkede Marksist Leninist hareketler artmış ve örnek olarak gerilla hareketleri benimsemişti. Amerikan emperyalizmi dünyada birçok ülkede bu devrimci hareketlere karşı yeni strateji ve savaş geliştiriyordu. Önündeki en büyük hedef Vietnam devrimiydi fakat ne kadar askeri güç gönderirse göndersin, uçaklar dolusu asker ceset torbalarında ülkelerine geri dönüyorlardı. Dünyadaki birçok ülke Amerika’nın bu kirli savaşını eleştiriyor ve Amerikan karşıtı olarak tavır alıyordu. Protestolar öğrenci hareketlerinden çıkmış, toplumsal harekete bürünmüştü. Artık meydanlara çıkan Vietnam savaşı gazileri de savaşın bir an önce bitirilmesini istiyordu. Amerikan halkı, haritada yerini bile bilmediği Vietnam ormanlarında çocuklarının bir bubi tuzağıyla ya da çatışmada ölmesini istemiyordu. Toplumsal muhalefeti bastırmak için başkan Nixon Amerikan sokaklarında silahlı askeri birlikleri ileri sürmüş, protestocu bazı göstericiler silahla vurularak öldürülmüştü. Bu durum toplumsal muhalefeti daha fazla kızdırmış sokaklar, parklar ve okullar günlerce sürecek işgallere sahne olmuştu. Nixon yeniden yalana başvurarak Vietnam’dan çekilme tarihini açıklamıştı. Bu yalanı söylerken generalleri toplamış, çekilme sürecinden önce Vietnam’a binlerce ton napalm göndermiştir. Bunun hiçbir şekilde basına yansımaması, hiçbir yerde duyulmaması için de tüm tedbirlerin alındığını sanıyorlardı. Amerika’da halk savaş karşıtları ve savaşı destekleyen milliyetçi- ırkçı faşistler olarak ikiye bölünmüştü. 1970’te New York’un Greenwich kasabasında Savaş karşıtları yürüyüşünde bomba patlamış ve 3 tane genç ölmüştü. Ve başkan Nixon’ın emriyle şimdi Amerika için yeni bir savaş kâbusu başlıyordu.
Kuzey Vietnam’dan Güney’e geçiş dar bir alanda olduğu için Amerikan kuvvetleri bu bölgeyi havadan ve karadan askeri olarak denetleyebiliyordu. Kuzey orduları, Kamboçya üzerinden güneye ilerleyen Ho chi minh yolu oluşturmuş, dağlardan geçen bu zorlu güzergâh 20 bin gencin çalışması sonucu düzeltilerek kamyonların geçebileceği bir yol haline getirilmişti. Amerikan hava kuvvetleri bu yolu hemen hemen her gün bombalayarak işlevsiz hale getiriyor, binlerce genç yolu tekrar kamyonların geçebileceği hale getirmek için orada hazır bekliyordu. Yol sadece geceleri işlevini görüyordu. Kamyon şoförlerinin yüzlercesi kadındı. Üç yıldır şoförlük yapan genç bir kadın röportajında; “nişanlım da benim gibi bu yolda çalışıyor fakat üç yıldır karşılaşmadık”, diyordu.
Komünist Parti birçok bölgede saldırılarını artırarak Amerika ve kukla yönetime büyük zararlar vermeye başlamıştı. Zamanının geldiğini düşünerek büyük ve genel bir saldırı planı yapıyordu. Güney Vietnam’ın stratejik bölgelerinde silah yığınağı yapılmış ve halka genel seferberlik çağrısında bulunulmuştu. Güney’in darbeci generali Nguyen Van Thieu’em, mevcut başkan Ngo Dinh Diem’e darbe düzenleyerek iktidarı ele geçirmiş ve Amerika’nın daha kullanışlı kukla yönetimi olmuştu. Amerika’dan gelen yardımları hesabına geçirerek zenginleşen kaypak bir yöneticiydi. Güney Vietnam halkını savaşın en sert bölgelerine sürüyor ve birçok genç bir hiç uğrunda ölüyordu. Komünist Parti, Güney’de her türlü örgütlenmeyi sağlamış, büyük kentlerde şehir gerillası eylemleriyle çalışmalar başlatmış, her an savaşa girecekmiş gibi hazırlık yapmıştı.
Bu arada, Amerika’da Nixon skandalı patlak verdi. Amerika halkı Vietnam savaşı konusunda başkanın yalanlarını televizyondan dinlediler ve Nixon istifa etti. Müteakiben Amerika hükümeti Vietnam’dan asker çekmeye başladı. Fakat öyle kaçarcasına asker çekmek görüntüsünün iyi olmayacağını düşünerek basına görüntü yasağı getirildi. Amerikan askerleri gemilerle ve uçaklarla ülkelerine dönmeye başladı. Bunu uydu yönetime göstermek istemiyorlardı. Bu yüzden Amerikan konsolosluğu her zamanki işlevini görüyor, sanki böyle bir şey yokmuş gibi davranıyordu. Oysa konsolosluğunun bahçesinde büyük bir ateş yakılmış, Vietnam’la ilgili bütün belgeler ateşe atılıyordu. Helikopterlerin rahat inmesi için konsolosluktaki bazı ağaçlar kesilmişti. Amerika’nın çekildiğini fark eden Güney Vietnam Amerikan işbirlikçileri konsolosluğa saldırmış, kapıları kırmış, kendilerinin de Amerika’ya götürülmesini istiyorlardı. Son olarak iki helikopter Amerikan konsolosluğu çatısından konsolosu da alarak havalandı. Günay Vietnam’ın başkenti Saigon da silah sesleri, çatışmalar, bomba sesleri geliyor, simsiyah dumanlar yükseliyordu.
Ocak 1975’te nihai Kuzey Vietnam saldırısı başladı. Güney Vietnam kuvvetlerinin hiçbir direniş göstermemeleri üzerine Kuzey Vietnam ve Vietkong birlikleri yıldırım hızıyla ilerlediler. Bunun üzerine, Nguyen Van Thieu 21 Nisan 1975’te istifa ederek Tayvan’a sığındı. 30 Nisan 1975’te Vietkong birlikleri hiçbir direnişle karşılaşmadan Güney Vietnam’ın başkenti Saigon’a girdi. Güney Vietnam hükümetinden geriye kalanlar kayıtsız şartsız teslim oldular. Geçici bir askeri yönetimin (Güney Vietnam Cumhuriyeti Geçici Devrimci Hükümeti) oluşturulmasından sonra, 2 Temmuz 1976’da Vietnam resmen birleşti.
Vietnam tarihi, savaşlarla ve örneklerle doludur. Bütün ulusal savaşların tipik prototipi olan bu savaştan; güçsüzlük ve yokluğun bir mazeret olmadığını, savaş hilesi ve doğanın sunduğu bütün olanakları kullanarak en ilkel araçlarla savaşmanın nihai sonucunun bağımsızlık olduğunu öğreniyoruz. Vietnam halkı ve komünist yöneticiler savaş tarihine, bağımsızlık mücadelesinin zorlu bir örneğini sunmuştur.
