tam temmuz güneşine hasretim kabarmışken,
ayın uzak soğukluğu gibi dokunuyorsun alnıma.
sanki bir ayrılık şarkısı söyler gibisin,
buzdan bir gerdanlık gibi Üstüme titriyor gökyüzü,
yoksun…
bu yüzden çaresizim,
uzatıyorum boynumu
usulca,
sırtlanıyorum çatlak dudaklarını,
giderken önce attığın sağ adımını,
ağlamaktan kızarmış göz pınarlarını,
olağan dışı hallerin sorunlu kıldığı iç karartmalarını,
gidişinin bıraktığı boşluğun geometrik büyüme kuramını,
sonra bir de, damarlarımı filistin askısına geren yokluğunu…
ve zaten en çok da onu yıkıyorsun üstüme,
tıpkı örgütlü bir günah gibi giydiriyorsun bana,
odamın kapısını çarpıp çıkarken unuttuğun adını.
çok zayıf düştüm senden sonra, biliyor musun?
saçma sayılabilir ama,
okul çocuklarından öğreniyorum artık,
çarpım tablosundaki keskin sonuçları.
yeri gelince soruyorum onlara,
kaç şair öldürüldü ocak ayında?
kaç gazeteci,
kaç yazar,
kaç bilimci,
kaç güzel insan katledildi bu vakte kadar?
kaç ve saire
söylemiyorlar.
çünkü yok saymışlar o ölenleri,
rers kitaplarına yazmamışlar, bu ayda işlenen cinayetleri.
kirli kandan beslenen,
ırzı kendi soydaşlarınca kırılmış iktidar sahipleri…
Selah Özakın
